Moje zmartwienia i wątpliwości. (wersja 3x1)

Ogarniają mnie wątpliwości. Do tego stopnia, że przestałem pisać. Jestem odrobine zagubiony i nie wiem, co dalej będzie.

Traktuje to pisanie jako terapie. Niekoniecznie chcę pisać, co u mnie słychać albo co ostatnio oglądałem. Po prostu chcę - chcę chcieć.

Skąd się biorą zainteresowania? Jak je rozwijać? Jak sprawić, że będzie nam na czymś tak zależało, że będziemy automatycznie wszystko pamiętali?

Dobrze. Napiszę trochę co u mnie, bo bez tego się nie da. Nie będę opowiadał o temacie pracy, bo bardziej mnie irytuje, niż pomaga.

Od jakiegoś czasu przestałem mieć "moc" oglądania filmów. Po prostu na żadnym nie byłem w stanie wytrzymać dłużej niż do połowy. Póki co wspierałem się serialami, ale odkryłem coś nowego. - Horrory - To sprawia, że chcę mi się oglądać. Horror to coś takiego jak zwykły film, tylko się na nim można bać, czyli wpływa to bardziej na percepcje. Na razie obejrzałem dwa: "telefon pana harrigana" - bardzo klimatyczny, ale mało straszny. Na podstawie opowiadania Stephena Kinga, które czytałem. Drugi "nie sluchaj ich" też całkiem ciekawy. Tutaj wątek strachu jest trochę lepszy...

Rozpędziłem się z tymi filmami.

Jak obejrzę więcej horrorów, to zrobię zbiorczy tekst na ich temat.

I co jeszcze powiem? Byłem dzisiaj u mojej pani psychiatry. Naczekałem się godzinę w kolejce, bo dwie baby przyszły i zamiast się szybko uwinąć, to blokowały. Nieważne. Pani doktor z zaskoczenia spytała się "co u mnie?". Odpowiedziałem, że "dobrze". To było szczere i jak popatrzyła na mnie to mi uwierzyła. To naprawdę było budujące, optymistyczne i w ogóle.

Kiedyś miałem częściej pisać tego bloga, ale nie wiem, czy kiedyś do tego dorosnę.

Pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie.